“Bize bir mucize gerekliydi”

Bəzi kitablar var ki, onları boş zamanlarınızda oxuyarsınız. Bəzi kitablar üçün isə zaman ayırarsınız.

Kitabın gəlişini səbirsizliklə gözləyirdim. Elə eyni səbirsizliklə də oxuyub bitirdim.

Əslində ilk səhifələrdən hekayənin necə sonlanacağını anlayırsan…

Oxumağa başladığım günün anam: “Necə kitabdı? Nədən bəhs edir?”, -deyə soruşdu və məndən əvvəl verdiyi sualı elə özü cavablandırdı: “Bütün Türk serialları nədən danışırsa, bu da ondan yəgin ki…”. Haqlı idi əslində. Çünki kitabın əsasında çox sayda seriala mövzu olmuş bir hekayə dayanır… və bəli, 11-ci səhifədə artıq hekayənin hara getdiyi aydın olmuşdu. Maraqlı olan: necə gedəcəyi idi…

Kitaba ayırdığım gün yarımlıq vaxt o marağa dəydi 🙂

Bura “Nar çiçeği”ndən seçmə başlıqlar və biri iki cümlə əlavə edirəm:

“Öfke, inat, nefret… Bazen tün bu duyquları, sadece kalbinin en kırılqan yerini korumak için hiss etdiğini en iyi kendin bilirsin”.

“Bazen sevdiğinin kalbini bile bile kırarsın. Tıpkı onun kalemini kırar gibi. Oysa bunun bedeli adalet değil, senin de kalbindir. Cezanın yarısı da senindir”.

“Üzerine nefret tohumları atılmış, kat-kat derinlere gömülü sevginin tohumu güneşe yasaklıysa, bilemezsin. Hiç vazgeçmeyip, her şeye rağmen filizleneceğini, güneş yoksa “ışık” diye karanlığa sarılıp, ona tutunacağını asla bilemezsin”.

“Ağaçlar vardır; artık meyvesi acı, yaprağı kurudur. Dalları gövdesinden kesilipte kolsuz kanatsız, ölü gibi bırakılır. Yeni dallar fışkırıp, yine yaşam açtığı zaman anlarsın: bazen yaşamak için ölmeye yüz sürmen gerektiğini”.

“Kalbinin en kırılqan yerini korumayı bıraktığın gün, kalbine kavuştuğun gündür. Kalbine! Kalbin her neredeyse…”.

“Bazı cümleler vardır; özlemle duymak istediğin, hayatın boyunca beklediğin, duyana kadar ne olduğunu aslın da sebib de bilmediğin”.

“Sevdiğinin kalbini okumak mümkün değilse eğer kendi kalbini onun yanına koy. Hiç karşılıksız… amma karşılığı gelir. Çünki kalbi ancak kalp okur, o bilir”.

“Vazgeçemeyeceğim”…

“- Söylesene, Demir”, — diyerek arkasına yaslandı. “Hiç orkide gördünmü?” / “- Evet yani sanırım. Babam bazen anneme hediyye eder”. Açıkcası emin değildim. Ben bir tek nar çiçeğini bilir, çiçekleri de İpek”in parmakları arasında gördüğüm zaman severdim…

“Kaç tanemiz dokunabilir ki, bile bile vazgeçmek denen o duyqunun insanı paramparça eden ateşden bedenine? ” 

 İpek: «Bana, beni incitmek için «Çakıl Taşı» diye hitap etmeye başladığı o günden sonra bir gün, deniz kenarına gitmiş ve avucumda tuttuğum bu taşları toplamıştım. Taşları dakikalarca incelemiş, onların -sevilmeye değer- bir özellikleri olup olmadığını düşünmüş ve bir türlü bulamamıştım. Ben de Demir’den, aynı onun benden nefret ettiği gibi daha çok nefret etmiştim. Daha çok…»

“Ne günah işlediysek yarı yarıya (Cemal Süreya)”

“Bazı nefesler vardır; ne durumda olursan ol, senin son nefesin gibidir; belki senin de ölüme yüz sürdüğün anlardan biridir”.

 

p.s. “Nar çiçeği” bu hekayədə özəl bir nüansdır, xüsusi önəmi var, amma mən olsam kitabın adını “Çakıl taşı” qoyardım.

p.s.s. Bunu da bura əlav edim, dinləyərsiz 🙂

 

                                                                               Gülnar Fazilqızı ( Nar çiçəyi) / 26.03.2018